(Bilal Xhaferi)
Ylberi, si një përshëndetje e përlotur lamtumire,
u zhduk matanë largësive,
mbi kreshtat e flakëve,
nëpër shi.
Matanë largësive u zhduk e përflakur Çamëria
dhe të gjitha rrugët tona shpien në veri.
Ulërin era e Mesdheut mbi trojet e lashta epirote,
mbi të shtrenjtat troje tona stërgjyshore.
Në kullotat e braktisura kullosin rrufetë.
Ullishtet e pavjelura gjëmojnë si dallgë nëpër bregore.
Dhe kudo toka çame,
mbuluar nga retë, rënkon e mbytur në gjak e lot,
e mbetur shkretë,
pa zot.
Na e tregojnë drejtimin plumbat,
na e ndriçojnë rrugët flakët, që gjithë tokën kanë
përpirë.
Pas shpinave tona përplas tufani dyert e
shkallmuara të shtëpive.
Dhe rrugët zgjaten e zgjaten në veri.
Ne, popull muhaxhir, ecim nëpër shi…
Lamtumirë, Çamëri!