(midis reales dhe sureales)
Pas vitesh të tëra në kurbet, shumica e djemve filluan të ktheheshin. Ca për tu martuar e ca se ishin lodhur, por ç’është e vërteta njerëzia u gëzuan. Më në fund, -thanë, -ia hodhëm, tërë këta djem do të na letësojnë hallet dhe do të na nderojnë. U gëzuan edhe ata të komunës se, më në fund, do të emancipohej populli, pasi që, djemtë kishin parë botë me sy. Pa mbushur muaji ata si më të mençurit i thirri kryetari.
Që të mos e zgjasim, pasi u uroi mirëseardhjen dhe u foli për prapambetjen e zonës, i pyeti me radhë se çfarë mund të bënin bashkë në të mirë të popullit. Folën të gjithë, por siç dukej kryetari nuk mbeti i kënaqur. Do të takohemi prapë, – u premtoi.
Në fakt, thirri pleqësinë dhe këshillin e komunës. Të gjithë prisnin lëvdata për djemtë.
-Zotërinj, -iu drejtua kryetari,- djemtë tanë nuk e kishin mendjen për të ndihmuar, por për të zhvatur. Nuk i kanë ruajtur as traditat që morën me vete, por andej na kanë sjellë veset. Nuk dua tu lëndoj, por të mos shpresojmë. Po ua them troç: ata nuk kanë mësuar hiç, vajtën gomarë e qënkan kthyer kërriçë.